Gullit en Tensen offeren zich op

Gisteren hoorde ik op de radio dat Ruud Gullit een miljoen en Caroline Tensen 2 ton per jaar verdienen bij de Postcodeloterijshow.
Denk nou niet dat ze daar niets voor hoeven doen, hoor. Nee, ze moeten heel wat tegenprestaties leveren. Paar keer per jaar naar een arm land, even huilen met een uitgehongerde baby in de armen, terug naar het vijfsterrenhotel en business class retour naar huis.
Heerlijk, dat deze bevlogen mensen zichzelf zo wegcijferen. Hartverwarmend.

Boerin Annie houdt van dier´n

Nooit eerder had ik van haar gehoord. Maar daar was ze dan: op 11 december 2007, bij Pauw en Witteman. Annie Schreijer-Pierik is Tweede Kamerlid voor het CDA maar vooral ook: boerin.

Ze had zich ontzettend opgewonden over de film 'Meat the Truth' van de Partij voor de Dieren. Daarin wordt namelijk beweerd dat de veeteelt een van de grootste vervuilers is wat betreft uitstoot van broeikasgassen. Als Nederlanders drie keer in de week geen vlees eten, staat dat gelijk aan 3 miljoen auto's van de Nederlandse wegen afhalen.

Onze Annie vindt die cijfers zwaar overtrokk'n. Haar gesprekspartners in het programma hielden haar echter voor dat onderzoekers van de Wageningen Universiteit de conclusies in de film hadden onderzocht en geconstateerd dat die conclusies juist waren.

Maar het bleek Annie niet te gaan om de waarheid maar om haar mededogen met de arme mensen in de Derde Wereld. Die krijgen namelijk helemaal niet de káns om dagelijks een lekker lapje vlees te verorberen. 'Die hebben daar toch ook recht op?' Daarom was het een kwestie van christelijke naastenliefde om zoveel mogelijk vlees te exporteren. Ik kreeg een warm gevoel van binnen.

Verder moesten wij, aldus Annie, eens wat minder kijk'n naar de CO2 die uit de kont van de koe komt en wat meer naar de koe als dier: wat een mooi beest is dat toch, grazend in de groene wei. Enne, van de bijbel mog'n we toch vlees et'n? Klaar.

Annie noemt zichzelf tegenwoordig Kampioen CO2 Vangen. Ze huldigt namelijk de opvatting dat koeien mais en suikerbieten plegen te consumeren. Die gewassen staan er om bekend dat ze CO2 uit de atmosfeer afvangen. Da's mooi. Op de tegenwerping van P & W dat die CO2 er weliswaar aan de voorkant ingaat, maar aan de achterkant weer prijsgegeven wordt aan het milieu, antwoordde Annie dat er ook best wel wat van die troep in het beest achterblijft.

Er was niemand aan de tafel die er iets van snapte. En dat nu is de tragiek van mevrouw Schrijer-Pierik. Haar blijde boodschap kwam niet over het voetlicht. Want wie wil dat nou niet: meer dooie dieren eten en daarmee de CO2-uitstoot verminderen.

Een oase van rust

Vele jaren geleden, we schrijven begin negentiger jaren van de vorige eeuw, ontstond enorme opschudding in het gebied tussen de Grote Rivieren. Een kongsi van bouwondernemingen, Rotterdamse havenbaronnen en de Nederlandse Spoorwegen waren er in geslaagd om via een agressieve lobby de politiek warm te krijgen voor de aanleg van De Betuweroute.
Maatschappelijk geëngageerd als ik was, sloot ik mij direct aan bij een inderhaast opgerichte groep hevig verontruste belanghebbenden. Wij kregen al snel de geuzennaam Nimby's en daar waren we best trots op.

Nu, 15 jaar later, blijkt alle ongerustheid van toen prematuur te zijn geweest. De Betuwelijn ligt er, weliswaar niet fraai met haar metershoge geluidsschermen en eindeloze metalen bovenleidingen, maar oooh wat is het stil op de lijn. Een half jaar geleden in gebruik gesteld door hare majesteit, maar ik heb er nog geen trein voorbij zien of horen komen.
's-Nachts is ze zelfs een lust voor het oog. De lijn is namelijk uitbundig verlicht. Regelmatig wandel ik even naar de brug die aan de rand van ons dorp over de Betuwelijn is gebouwd. Een bijna surrealistisch beeld waar ik maar geen genoeg van kan krijgen.

De Betuwe heeft er een toeristische trekpleister bij.

Balkenende en Bos: crisis?

Ai. Dat is pijnlijk. Leek het net een tijdje goed te gaan tussen JP en Wouter, gooit de PvdA-fractie, onder de bezielende leiding van frère Jacques Tichelaar, roet in het eten. Het ontslagrecht versoepelen, daar ziet de PvdA niks in.
Maar Piet Hein Donner, onze minister van Sociale Zaken, wil hoe dan ook de hervormingsplannen doorzetten.
'Crisisberaad' kopte De Telegraaf, kwijlend van optimisme.


Maar Donner zelf is in ieder geval niet uit op de val van dit prachtige kabinet. Nee, de minister heeft een missie. Dat bazen straks, met de nieuwe plannen, zonder veel plichtplegingen hun werknemers op straat kunnen zetten, is vooral fijn voor de langdurig werklozen, ouderen en gehandicapten. Deze worden dan allemaal, door diezelfde bazen, op de vrijgekomen arbeidsplaatsen aan het werk gezet.
Deze CDA-minister neemt het dus dapper op voor de minderbedeelden in onze samenleving. Bravo!
En onze werkgevers staan al jaren te popelen van ongeduld om voornoemde kansarmen een goedbetaalde baan aan te bieden.

Eindelijk wordt Jan Marijnissen links gepasseerd.